Afscheid nemen van Weight & See
Wat was het eerste wat bij jou opkwam toen het nieuws jou bereikte dat Yuri na alcoholmisbruik linea recta naar huis was gestuurd? Eigen schuld dikke bult? Moet ie maar niet ….. etc. ? Wat dom, misschien? Ikzelf dacht inderdaad: wat dom! Een logische eerste reactie. Tegelijkertijd vroeg ik mij wel van alles af. Deze man is het na al die jaren gelukt (eigenlijk al sinds 2005) om een plek bij de eerste acht te bemachtigen op de Olympische Spelen, iets waar hij keihard aan en voor gewerkt heeft! Wat bezielt deze man om deze zorgvuldig verdiende plek meteen die zelfde avond nog te vergooien? Dat is wat ik mij afvroeg na mijn eerste menselijke reactie: wat dom! En dat vind ik dus vele malen interessanter. Zijn beweegredenen.
De omgeving heeft direct een oordeel klaar en reageert vaak kort door de bocht door te zeggen dat hij dat dan maar niet had moeten doen. Helaas is het nooit zo zwart wit. Het ligt vaak heel wat gecompliceerder dan dat. Als het zo simpel was, was hij niet de fout in gegaan in de eerste plaats. Hij weet namelijk als geen ander wat de consequenties zijn. Ik denk dat dit laat zien hoe ongelooflijk moeilijk het is om van een hardnekkige verslaving af te komen. En wie weet hoe zeer alle ogen al extra op hem gericht waren na zijn misstappen in het verleden. Ik hoorde de verslaggever van RTL4 vanmorgen op TV zeggen: “het komt niet als een verrassing”. Bedoelt deze man daarmee dat hij het eigenlijk al verwacht had? Hoe eerlijk is dat tegenover iemand die door het slijk is gegaan, teruggevochten heeft, de kracht heeft gehad weer terug te komen met als doel op een dag die Olympische Spelen te halen. In 2008 is het hem niet gelukt en in 2012 ook niet. Maar hij ging door en nu stond hij er wél! Hoe knap is dát eigenlijk! Hij geloofde in zichzelf, want anders kun je hier niet jaren voor vechten. En met hem waren er ook altijd sponsors en coaches die er samen met hem voor gingen. Wanneer laat je iemand definitief vallen?
Ik vroeg mij ook af: hoe zou hij zich nu voelen? Hij zit op this very moment in het vliegtuig terug naar huis met in dat zelfde vliegtuig ongetwijfeld een hoop mensen die hem herkennen als The Lord of the Rings en waarvan hij de ogen in zijn rug voelt prikken. Wat gaat hij straks doen? Weet hij het hoofd opgeheven te houden of zal het nu alleen nog maar bergafwaarts met hen gaan? De kans dat hij nu nog een carrière aan de ringen kan hebben is nu wel erg klein geworden.
Afgelopen weekend had ik mijn moeder een paar dagen te logeren. Er kwam een voorstukje voorbij van het programma Obese. Ze zei: “Oh, daar kijk ik nooit naar! Moeten ze maar niet zo veel vreten!”. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ze is 84 en ze heeft geen idee waar deze mensen doorheen gaan.
Ik zie het ook bij een deel van mijn cliënten. Ook zij gaan vaak door een roller coaster van emoties, niet in de laatste plaats ingegeven door hun omgeving. Ze worden goed in de gaten gehouden want tja, dit is hun zoveelste poging dus alle ogen zijn op hun gericht. Dit zal ook wel weer niet lukken! En als ze dan nee zeggen tegen een plak cake op een verjaardag, krijgen ze te horen dat ze niet zo ongezellig moeten doen. En als ze het wel nemen is het ook niet goed trouwens, want dan zouden ze dat niet moeten doen omdat ze dik zijn, vindt de omgeving.
Laatst was ik op een bijeenkomst en iemand vroeg aan mij wat ik deed. Toen ik dat had uitgelegd, bleven haar ogen rusten op een paar zwaarlijvige personen in de ruimte. Nou, zei ze; ik zie al wel een aantal potentiële cliënten voor je. Hoe kortzichtig? Wat we zien is dus waar? Dus alleen personen die zichtbaar te zwaar zijn kunnen mijn begeleiding gebruiken? Je weet nooit waar die persoon vandaan al komt. Misschien is deze persoon al tientallen kilo’s kwijt geraakt en inmiddels een fanatiek sporter. Maar jij? Jij kijkt niet verder dan je neus lang is.
Want hoe zit het dan met jou? Je hebt misschien geen overgewicht, maar er zijn dagen waarop jij je door de dag heen sleept. Je voelt je futloos, je sport niet. Je humeur is om op te schieten. Je hebt een onregelmatig leven. Je rookt, je drinkt, je kookt nooit maar gooit een blikje doperwtjes met worteltjes in de pan om op te warmen of je eet een hele zak chips weg. En als traktatie zet je regelmatig een pak houdbare volle melk aan je mond. Overdreven? Nee hoor. Ik ken werkelijk iemand die zo leeft en zo met zichzelf omgaat! Zou dit niet iemand zijn die gezondheidsklachten ontwikkelt door jaar in, jaar uit zo te blijven leven? Zou dit niet iemand zijn die mijn hulp zou kunnen gebruiken?
Al met al vind ik het heel erg voor Yuri. En natuurlijk is het één grote stommiteit maar we beseffen vaak niet hoe dun het lijntje is.
Gerelateerd
jezus man, wat een goed artikel
Zeker 👍 goed stuk 😘
Je zou schrijfster moeten worden, heerlijk om te lezen